We zijn een tijdje langer in Pangkalanbun gebleven dan we gepland hadden, omdat Mark zich nog niet beter voelde. Het oor is inmiddels geheeld en er is een oorontsteking overheen geweest, maar ook dat is inmiddels weer over. Pangkalanbun was op zich een leuk stadje, waar we wat rondgewandeld hebben.

We hebben aardig wat onweer en regen gezien en op deze foto kwam het slechte weer er net aan.

Vanaf Pangkalanbun zijn we op maandag 6 februari vertrokken naar Kota Waringin met een speedboot. We moesten lang wachten voor we vertrokken, want de boot moet eerst vol zijn en vol betekent dan minimaal drie mensen meer dan in theorie mogelijk. In sommige boten moest de kapitein op het randje aan de zijkant balanceren om te kunnen sturen, want hij paste er zelf niet meer bij. Het is ook weer een erg handig systeem, want ze gaan natuurlijk niet samenwerken, nee, ze gaan met vijf boten naast elkaar proberen om hun eigen boot vol te krijgen. Dan gaat het voor de passagiers tenminste niet te snel... Maar uiteindelijk vertrokken we dan toch. Aan het einde van de rit ben je 1 grote blauwe plek, liggen je ruggewervels vergruisd in je ene bil, zit je hart in je buik, je maag in je keel, je longen schuin daartussen en je darmen er in een strikje omheen....maar, het was een leuk avontuur en we hebben veel mooie natuur gezien onderweg. In Kota Waringin moesten we weer wachten tot het busje naar Sukamara vol zat en de chauffeur klaar was met eten. Ook hier was vol weer het dubbele aantal passagiers dan in het busje paste. Dat betekende dat 1 iemand met de versnellingspook tussen zijn benen moest zitten, de tassen in de achterbak werden zo opgestapeld dat er net nog drie mensen  tussen pasten en dan met z'n vieren op de achterbank geperst zitten. Echt idioot, maar goed, de rit zelf viel wel mee en het was weer leuk om door de dorpjes te rijden. Wat wel opvallend was, was dat de asfaltweg vaak zo slecht was, dat we op de zandweg ernaast gingen rijden.

In Sukamara moesten we weer verder met een speedboot naar Manismata. Dat duurde ook weer uren, want er kwamen maar geen mensen die ook naar Manismata wilden. Pas laat vertrokken we en toen ging ook nog de motor van de speedboot stuk onderweg. Dan drijf je daar ineens in de middle of nowhere op een bootje en geen andere boot die langskomt. Maar de kapitein had zijn gereedschapskistje bij de hand en ging rustig zitten sleutelen. Bijna liet hij zijn gereedschap in het water vallen, maar het ging allemaal net goed. Na een tijdje kreeg hij de motor weer aan de praat en konden we weer verder. In het donker kwamen we aan in Manismata. Daar moesten we de volgende dag de bus hebben naar Ketapang. De bus was behoorlijk prijzig, maar alle drie de tour operators boden dezelfde prijs aan, dus dan weet je zeker dat je overal even erg afgezet wordt. We hadden geen keus en moesten toch doorreizen, dus kochten we dat ticket en zouden 1 nachtje in Manismata moeten blijven. De volgende dag zou de bus om 7 uur 's ochtends vertrekken. Wij zaten ruim op tijd klaar, maar na een tijdje wachten werd ons verteld dat "bis tidak datang". De bus kwam dus niet, want hij was bij de garage. Dat hadden ze niet even de avond ervoor kunnen vertellen.... Dus, moesten we nog een dag blijven in bruisend Manismata....

Manismata is met stip het meest vreselijke dorpje waar we tot nu toe geweest zijn. Het leven van deze kansloze mensen hier bestaat uit hangen, bidden, slapen en wachten op een nieuwe dag. De vrouwen hebben dan nog het "geluk" dat ze wat uurtjes kunnen doden met de was doen. Als er dan toeristen komen dan is dat natuurlijk de belevenis van het jaar en stroomt het hele gezin naar buiten om ons aan te gaan staan gapen. Als we gingen zitten, dan werden brommers geparkeerd om daarop te kunnen hangen en naar ons te kijken. En als we dan ook nog gingen eten, nou dan waren we helemaal kostelijk vermaak. Als je hier geboren wordt weet je gewoon zeker dat je leven uitzichtloos is. Er is alleen electriciteit van 6 uur 's avonds tot 6 uur 's ochtends, als je tenminste geluk hebt. Want 9 van de 10 keer valt de stroom uit en heb je ook 's avonds niks. Dan zitten de mensen maar in het donker. Alleen de moskee, waar de twee straten van het dorp omheen liggen, heeft natuurlijk wel de hele dag stroom, want de luidsprekers moeten wel tot in het bos te horen zijn. Wandelen was ook niet leuk daar en zitten bij de rivier was door de vervuiling niet mogelijk. De enige optie was met een bootje de rivier op gaan tot buiten het dorpje, maar ook dat was natuurlijk niet te regelen daar. Dus we hebben die ene dag ons moeten aanpassen aan de bevolking en ook maar nutteloos moeten hangen. En maar heel hard hopen dat de bus de volgende dag wel zou komen...

Er waren wel mooie bomen aan de andere kant van de rivier. We hebben veel zien plonzen wat waarschijnlijk krokodillen geweest zijn.

Toen we de bus zagen die ons naar Ketapang moest brengen in tien uur, bereidden we ons maar weer voor op een ernstige busreis. Zoals de bus eruit ziet, zo was ook de weg. Maar de rit zelf viel heel erg mee en was zelfs heel leuk. Oke, je werd wel helemaal heen en weer geschud en moest je goed vasthouden af en toe als de hele bus overhelde, maar we hebben weer erg veel mooie stukjes Kalimantan gezien. We hebben diep respect voor de chauffeurs, want die kenden alle gaten en kuilen in de weg en wisten precies hoe je daar doorheen moest. Af en toe stuurden ze in dat je dacht: "wat doe je nou idioot?", maar het kwam iedere keer goed. De mensen van de bus waren ook erg vriendelijk en we kregen zelfs fruit van ze, dus het was wel gezellig.

Dan sta je ineens scheef vast in de modder. Dat is wel even spannend.

Maar de ervaren mannen van de bus weten heel goed wat ze dan moeten doen. Ze slaan gewoon een enorme stalen paal in de grond en dan trekt de bus zichzelf met veel gesputter van de motor via een touw uit de modder.

Na een paar van dat soort modderige kuilen was er iets stuk aan de bus en moesten we onderweg naar een garage. Daar werd vanalles gelast en gesleuteld en konden we na een uurtje weer verder.

Een mooi stukje natuur onderweg.

Na 12 uur kwamen we aan in Ketapang. Daar moesten we weer overnachten, want de jetboot naar Pontianak vertrok pas de volgende ochtend. Het was al donker en we hadden geen idee waar we waren en waar een goedkoop hotel was. Maar een medepassagier die de volgende dag ook naar Pontianak moest zei dat we maar met hem mee moesten lopen. Hij bracht ons naar een hotel en de volgende ochtend ging hij met ons mee naar de haven, dus dat was wel heel aardig. De boottocht begon heel relaxed, als je je ogen dichtdeed voelde het net als een vliegtuig met een beetje turbulentie. Maar na een paar uur kwamen we op ruigere zee en werden al snel de kotszakjes uitgedeeld. Die werden om ons heen goed gevuld, maar niet door ons gelukkig, want wij hadden onze reistabletjes. Het was wel een heftige bootreis, maar wij hadden nergens last van. Na zes uur kwamen we aan in Pontianak, waar we weer een nacht moesten blijven.Voor vrijdag 10 februari kochten we een busticket naar Kuching, Maleisië.

Om de tegenstelling met de vorige bus maar even te benadrukken, een foto van de bus naar Kuching. De prijs scheelde niet veel, maar de luxe wel. We hadden een erg relaxte reis naar Kuching. Zodra we de grens over gingen werd de weg beter, de borden in het Engels en de huizen van steen. Beschaving, hoera! We horen geen "hello mister" meer, het is echt een wereld van verschil. Onbegrijpelijk, hoe anders de mensen zijn, terwijl er alleen een grens tussen zit.

Zondag 12 februari is de bedoeling dat we naar Gunung Gadung National Park gaan om de rafflesia bloem, de grootste bloem ter wereld in bloei te zien. Voor maandag 13 februari hebben we een kamer geboekt in het Bako National Park. Daar blijven we in ieder geval drie nachten en misschien langer als we nog meer willen zien daar. Daarna komen we terug in Kuching en is het plan om een krokodillen kwekerij te bekijken hier in de buurt. Daarna gaan we richting het noorden met de bus, naar de grotten van Niah. Als we daar uitgekeken zijn willen we naar Sabah en misschien naar de turtle islands daar. Een drukke planning dus, maar er is ook zoveel te zien hier. Jullie zien de foto's wel verschijnen onder het Maleisië-gedeelte van de site.