Kalimantan is een stuk heter dan Java, toen we aankwamen was het maar liefst 40 graden. Met onze verbrande lichaamsdelen (Yvonne vooral) gloeiden we nog eens extra na, dus de koude douche was hier een feest om onder te staan. Inmiddels is het hier afgekoeld naar iets meer dan dertig graden, maar dat is ook nog steeds met de enorme luchtvochtigheid erg, erg warm.

Toen we aankwamen met de boot hadden we meteen al mooi zicht op Kalimantan.

Allemaal leuke houten hutjes langs het water.

Banjarmasin was een prijzig stadje en wat goedkoop was aan hotels zat vol met locals, dus we besloten snel verder te reizen naar Tanjung Puting National Park, waarvoor we gekomen waren. Met de eigenaar van ons guesthouse hadden we een redelijke deal gesloten voor een tour er naartoe. Omdat we de laatste tijd best veel gedoe hadden gehad met dingen regelen en communiceren met de locals, vonden we het wel erg aantrekkelijk om dit keer alles geregeld te hebben en gewoon relaxed achterover te kunnen leunen. Alles was inbegrepen: eten, drinken, vliegticket, vervoer, slaapplaatsen en gidsen. We kregen zelfs gratis een tour naar de floating market erbij. Daar is de foto hierboven gemaakt, want daarnaast zaten een boel kleine illegale houtverwerkingsbedrijven. Daar gaat het regenwoud van Borneo.

De floating market zelf was erg leuk. Er was ons beloofd dat we de hele tour als king en queen behandeld zouden worden. En dat was ook zo. We zijn echt schandalig verwend, hoefden onze tassen niet te dragen en kregen het allerlekkerste eten. Echt zes traditionele Indonesische tapasgerechten, met rijst of noedels erbij. En veeeeeeel...superlekker! Op de floating market kregen we gratis fruit en ontbijt. Mensen reageerden ook erg enthousiast op ons, we hebben ons erg vermaakt!

Ons reisgezelschap voor de markt en de ontbijtboot met allemaal hele lekkere broodjes.

Onderweg konden we goed het rivierleven van de mensen hier bekijken. Zo bizar als je ziet hoe vervuild die rivier is, wat de mensen er allemaal ingooien aan troep. Vooral het feit dat ze hun wc rechtboven de rivier hebben en dat de buurman op de wc zit terwijl ze zelf zich aan het wassen zijn in diezelfde rivier...

We vlogen met een leuk propellorvliegtuigje van Fokker van Banjarmasin naar Pangkalanbun. We hadden luxe plaatsen bij de nooduitgang met veel beenruimte en de bemanning vond het erg grappig dat wij met een Hollands vliegtuig vlogen.

Met een klotok (boot) gingen we het Tanjung Puting National Park 3 dagen in. We sliepen op de boot. Het park is een natuurreservaat om het regenwoud van Borneo te beschermen tegen illegale houtkap en palmolieplantages. In het park worden de dieren beschermd en met name de orang oetangs. Vroeger werden veel orang oetangs als huisdieren gehouden en op een gegeven moment is dat door de wet verboden. Alle weesorangoetangs en geredde dieren uit andere wouden werden opgevangen in dit reservaat, verzorgd en onderzocht en via een project teruggebracht in het wild. Ze worden 1 keer per dag bijgevoerd met bananen, om stress te vermijden voor ze. Niet alle apen komen dan ook, alleen als ze er zin in hebben. Als ze niet komen is dat een goed teken, want dan kunnen ze genoeg  voedsel zelf vinden. Die voedermomenten kunnen worden bezocht door bezoekers. Deze wilde orang oetang hebben we de eerste dag ontmoet. Maar ze was niet zo blij om ons te ontmoeten. Ze werd heel boos en gooide enorme takken naar beneden. Hele boomtoppen scheurde ze af alsof het een stukje papier was. We moesten op een gegeven moment maar weg gaan, zodat zij kon gaan eten.

Onderweg ontmoetten we weer een ander leuk beestje. Maar ook deze was niet blij om ons te zien. Want daarna zag hij er zo uit:

Tegen de avond kwamen alle neusapen naar de rivier. Ze noemen ze hier Dutch monkeys omdat mensen vroeger vonden dat ze leken op Nederlanders, met hun lange neuzen en dikke buiken...

Hier kun je goed zien waarom hun naam neusaap is.

Hier op de rivier sliepen we dan, op ons bootje, vastgebonden aan een palmblad. Je kon alle oerwoudgeluiden horen, zoals de roepende orangoetangs, uilen en kraken van takken van apen. Een ander leuk geluid is het klappen van de kaken van een krokodil. Die konden we 's morgens ook zien (wat een enorme beesten!!), maar ze waren te kort boven water om op de foto te kunnen zetten. Neushoornvogels hebben we ook gezien, maar die waren steeds te ver weg of bleven niet even fotogeniek zitten op een takje. Het was in ieder geval onwijs gaaf om zo in de jungle op een rivier te slapen!

Dit is Rosemary en haar baby Rosmund. De baby's krijgen altijd een naam die begint met dezelfde letter als de moeders naam. Het grappige is ook dat de gidsen precies weten wie wie is en alle apen meteen herkennen.

Het is zo grappig als je hun handen en voeten bekijkt, zo menselijk! En hoe ze met elkaar omgaan..Geweldige beesten!

Toen Rosemary genoeg had nam ze Rosmund op haar rug en vertrok ze weer de jungle in.

Nog maar eens de supermooie omgeving.

Bij Camp Leakey, het kamp waar het ooit allemaal mee begonnen is, stond dit grote bord waarmee je gewaarschuwd wordt voor de vele krokodillen. Vijf jaar geleden is hier een Engelse toerist opgegeten door een krokodil. Onze kapitein kon daar erg sappig over vertellen, waardoor dat een heel grappig verhaal werd.

Een enorme lianenknoop.

Dit is Udik, die eerst van een afstandje wilde kijken of het wel veilig was om te komen eten.

Hij durfde wel en zat als een bolletje wol zijn bananen te eten.

We hadden veel geluk, want de dag ervoor waren maar twee orang oetangs gekomen en soms komt er niet één. Bij ons kwamen er heel veel, al moesten we wel een tijdje geduld hebben. Ze durfden alleen niet allemaal te komen eten, omdat sommigen bang zijn voor elkaar. Die pikken dan maar snel een trosje bananen mee en gaan snel weer veilig de bomen in. Anderen gaan in een boom ver weg zitten mopperen. Die balen, want die zien daar al die lekkere banaantjes en ze kunnen er niet bij.

Dit is Tom, die was bang voor Udik bij de voederplaats. Maar in het kamp durfde hij wel rond te lopen dus hij kwam nog even bij ons kijken.

Zo bizar als die beesten op twee benen gaan staan! Dit is Peta, anderhalf jaar geleden is haar baby overleden aan wormen en Peta is er nog steeds verdrietig om.

Toen we de derde dag aankwamen met de boot stond Princess met haar baby Percy te wachten op ons, in de hoop dat we wat lekkers mee hadden genomen. Ze ging midden op ons pad zitten, zodat we heel dicht langs haar moesten om naar het kamp te komen. We waren een beetje voorzichtig, want als ze zichzelf of haar kind bedreigt voelt, dan kan ze aanvallen. De week ervoor heeft ze ook mensen aangevallen die haar niet aanstonden. Maar ons vond ze blijkbaar wel aardig, want ze keek alleen toe en liep een stukje met ons mee. De oplettende lezer heeft natuurlijk gezien dat Peta ook met een P begint, en dat is inderdaad ook een dochter van Princess.

Nu zitten we in Pangkalanbun, even een paar dagen bijkomen van al het reizen. Vanaf hier gaan we met een speedboot verder naar een dorpje verder naar het westen. Vanaf daar reizen we verder met de bus en andere bootjes langs de westkust richting Pontianak. Misschien vertrekken we morgen, misschien blijven we nog een dagje langer, dat weten we nog niet zeker.