Ni hao vanuit koud Taiwan! Het is hier overdag gemiddeld rond de 25 graden en 's nachts zakt de temperatuur tot 16 graden, dus het was even wennen voor ons, na de bloedhitte van Bangkok. De eerste indruk van Taipei is dat het een grauwe, grijze stad is. De gebouwen hebben vale, grijze kleuren en zelfs de auto's zijn grijs. Enige uitzondering daarop zijn de gele taxi's en af en toe een roze bus. Maar de mensen zijn wel heel vriendelijk en behulpzaam, wat een hoop scheelt, want ons Chinees is zeg maar niet zo goed. We vergelijken het hier steeds met Indonesie, omdat het daar ook lastig reizen was. Maar de mensen hier maken een groot verschil. Ze bieden snel hun hulp aan als je vertwijfeld om je heen kijkt en ook al spreken ze geen Engels, dan gebruiken ze handen, voeten, symbolen of schrift om te helpen. Dat ze geen Engels spreken houdt ze niet tegen om ons aan te spreken en ze lijken het leuk te vinden dat we interesse tonen in hun land. Wat wel grappig is, is dat al ons leeswerk over Chineze etiquette eigenlijk zinloos is geweest, want veel informatie blijkt totaal niet te kloppen. Ze snuiten hier gewoon hun neus op straat, terwijl ons boekje zei dat dat erg onbeschoft en smerig werd gevonden. Volgens ons boek was het ook not done om boosheid of agressie of zelfs enige vorm van emotie te tonen in het openbaar. Want volgens de leer van Confucius moet je altijd laten zien dat je beschikt over zelfbeheersing en als je je laat gaan dan heb je een "onrijpe persoonlijkheid" en lijd je gezichtsverlies. Nou, wij hebben al heel wat temperamentvolle Taiwanezen gezien.

Wat erg opvalt is dat de mensen hier heel netjes en beleefd naar elkaar zijn. In het metrostation bijvoorbeeld, staan lijnen op de grond waar je tussen moet wachten voor de metro. We hebben echt met verbazing staan kijken hoe mensen hier keurig achter elkaar in de rij gaan staan, zonder te duwen. Als de metro komt, dan mogen eerst rustig alle mensen uitstappen en vervolgens stapt iedereen rustig achter elkaar de metro in. Geen geduw en gedoe. Dat zou in Nederland gewoon niet werken. In de metro zelf wordt ook fanatiek opgestaan voor oudere of gehandicapte mensen, zwangere vrouwen of mensen met kleine kinderen. Op de roltrap gaat iedereen braaf op de voetstapjes aan de rechterkant van de trap staan, zodat snelverkeer er aan de linkerkant langs kan. Zelfs in de drukke spits wordt dat systeem consequent toegepast.

De afgelopen dagen hebben we wat rondgesjouwd in Taipei, we hebben de metrolijnen met name uitgeprobeerd. Verder zijn we naar twee dorpjes aan de kust geweest, Danshui en Keelung. Grappig is dat de schrijfwijze van steden steeds wisselt, per bord, per kaart en per boek, om het begrijpelijk te houden. En om het helemaal makkelijk te maken is de Engelse uitspraak van een stad ook anders dan de Chineze. En dan bedoelen we niet een beetje anders, maar echt compleet anders, dus als we dan ons best doen om iets uit te spreken dan hebben ze geen idee waar we het over hebben, wat wel logisch is. Gelukkig hebben we dan meestal wel ergens een Chineze schrijfwijze bij de hand, zodat we kunnen laten zien wat we bedoelen. Maar lastig is het wel.

De hoogste toren van de wereld: Taipei 101. Het moet op een stuk bamboe lijken, maar dat halen wij er eigenlijk niet uit.

Zo ziet hij er van dichtbij uit.

Natuurlijk zijn we ook naar binnen geweest en vanaf het observation deck heb je leuk uitzicht naar beneden (ongeveer 400 meter hoogte). De toren zelf is 508 meter hoog en de lift gaat met 60,6 kilometer per uur (1010 meter per minuut) omhoog, wat ook de snelste lift ter wereld is. Er zit zelfs een drukcabine in, wat erg scheelt op je oren...

Een blik op Taipei.

Op deze foto's kun je goed zien dat Taipei midden tussen de bergen ligt.

Leuke tunneltjes door de bergen.

Het lijken bijna foto's vanuit een vliegtuig genomen zo.

Als je wil eten, dan krijg je zo'n menukaart en veel succes ermee. Het is dan ook erg lastig om een goed restaurant te vinden. De enige mogelijkheid voor ons om duidelijk te maken wat we willen en om te weten wat we (ongeveer) eten is als we het eten kunnen aanwijzen of tenminste een plaatje zien. En dan te bedenken dat we nu nog in de hoofdstad zijn... Maar het is ons gelukt om een favoriet restaurantje te vinden, een buffet waar je alles wat je wil aan kan wijzen en dan wordt het op een bordje geladen voor je. Het mooie is dat het uiteindelijk iets meer dan drie euro voor met z'n tweeën kost, dus dat is goed te betalen. Wat ook wel een beetje raar is hier, is dat eten en drinken niet samengaan. Je kunt ergens wat eten, maar je moet ergens anders maar wat drinken. Een restaurant die beide diensten verleent, geeft het drinken pas als je je eten op hebt. (In ons geval samen met een jasmijntheejellypudding, wat net zo smaakte als het klinkt).

Verboden te......??? :-S.

Dit vonden we ook wel een grappig bord. Blijkbaar waait het hier soms nogal...

Dit was het uitzicht vanaf fort San Domingo in Danshui. (of Tanshui of Tamshui of Danshuei of whatever)

Dit was hetzelfde fort, overigens door Nederlandersch gebouwd.

Dit is een ander oud fort, Huwei heet het, in hetzelfde plaatsje.

Ook daar zijn ze dol op duidelijke borden. Je vraagt je af waarom ze dan wel de moeite nemen om Armsthong te schrijven. Bij bewegwijzering doen ze dat ook zo vaag, soms wel in het Engels erbij en dan ineens niet meer en moet je het zelf maar uitzoeken.

Dit is fort Baimiwang in Keelung. Het was niet zulk mooi weer, wat de spectaculaire uitzichtjes op zee een beetje minder bijzonder maakte.

Het uitzicht naar beneden vanaf het fort.

Dit is de fairy cave in Keelung, een grot met 1001 Boeddha beelden erin. Via de grot kon je naar een ultra smalle tunnel, waar je hoofd en schouders steeds klem kwamen te zitten, maar dan kwam je wel uit bij....
juist, een volgende Boeddha.

We hebben voor de komende drie weken een planning gemaakt waar we allemaal naartoe gaan. We reizen maandag 3 april langs de westkust met de trein naar Sun Moon Lake. Dat ligt op het midden van Taiwan ongeveer. Vanaf daar reizen we door richting het zuiden en we komen via de oostkust 16 april weer terug in Taipei als het goed is.