We zijn bij twee eilanden voor de kust van Kota Kinabalu geweest om daar een paar uur te snorkelen. De foto hierboven is op het eiland Mamutik genomen. Het koraal was helaas voornamelijk dood, maar we hebben wel wat leuke vissen gezien en Yvonne heeft zelfs Nemo gezien :). Minder leuk was dat er ook vissen bijzaten die dachten dat wij voedsel waren en een hap uit Marks been en Yvonnes voeten begonnen te nemen zodra we stillagen in het water. Onder water hoor je daar ook nog een naar knagend geluid bij. Zebravissen waren ook vervelend, want die kwamen in een school heel dreigend op je bril afzwemmen met van die bolle vissenogen en dikke vissenlippen...Yvonne vond dat niet grappig, ook al zijn ze maar tien centimer groot.

Het was wel echt een bounty en expeditie Robinson eiland... erg mooi wit zand, helder water, palmbomen erbij... Het enige jammere is dat het wel erg toeristisch is, wat vooral op het eiland Manukan heel erg was. Dat verpest toch een beetje het bounty idee. Maar ja, om op een minder toeristisch eiland te komen moet je weer meer geld neerleggen voor een boot er naartoe.

Een kleine indruk van de mooie, kleurrijke vissen die we hebben gezien.

Na twee dagen bakken op het strand heben we een bus genomen naarhet oosten van Sabah, Sepilok. Daar hebben we alweer een orang oetang centrum bezocht en alweer in de jungle geslapen ;). Het orang oetang centrum hier in Sabah viel heel erg tegen na wat we in Indonesie hebben gezien. We zijn wel blij dat we het gezien hebben, zodat we weten dat het ook anders kan en we des te blijer zijn dat we in Indonesie niet hebben bezuinigd op de tour door Tanjung Puting National Park. Het was hier in Sepilok een vreselijk toeritische kermis, waar meer dan honderd mensen met hun camera's elkaar aan de kant stonden te duwen om maar een goed plaatje te kunnen schieten. De orang oetangs zagen er slecht en iel uit, ze hadden heel weinig haar, sommigen haden zelfs kale plekken en hun ribben staken door hun dunne huid heen. Degenen die ze hier "big ones" noemden waren in onze ogen klein, want we hebben veel grotere gezien. De verzorgers bleven op het voederplatform staan tijdens de voedertijd, met een zelfvergenoegzame grijns op hun gezicht omdat ze zichzelf zo stoer vonden dat ze zo dicht bij de orang oetangs mochten staan. De hele omgeving zag er onnatuurlijk uit door alle touwen, in plaats van bomen om aan te slingeren. We kregen er een hele nare smaak van in onze mond. Dit was weliswaar een ander rehabilitatiestadium dan we in Indonesie hebben gezien, maar ze gaan hier duidelijk anders met het proces en de beesten om en het lijkt alsof ze er een soort dierentuin van maken om toeristen te trekken. Ze hadden ook een neushoorn opvangcentrum, met als doel die beesten van uitsterven te redden. Dat was nu niet toegankelijk, omdat er onderzoek gedaan wordt. Maar ook dat project loopt niet zo lekker, want ze begonnen ooit met vijf neushoorns en nu hebben ze er nog maar twee, de anderen zijn dood. Deze overgebleven twee willen niet fokken, omdat het mannetje te jong is en het vrouwtje te oud.

We zijn snel weggeaan bij de voedertijd, om de "oehs" en "aahs" en lachsalvo's van de vele toeristen te ontduiken. In plaats daarvan wilden we een wandeling maken naar de bird tower, waar je ooit leuke vogels schijnt te hebben kunnen spotten, toen alles nog niet overgroeid was. Om daar te komen moesten we wel door een laag modder van een halve meter, maar daar hebben we uiteindelijk een bloedzuiger weer heel blij mee kunnen maken, want die kon zich mooi vastzetten in Yvonnes sok.

We sliepen in een jungle resort, waar een mooi aangelegde jungletuin bij was, waar deze mooie palm stond.

Er stonden ook veel leuke bloemetjes...

Er waren mooie bomen.

Dit leuke eekhoorntje kwamen we tegen.

Nog meer leuke bloemetjes.

Op onze kamer kwam deze enorme, nare, hardrennende spin ons opzoeken. Yvonne weet niet meer wanneer ze voor het laatst zo hard gegild heeft. Vooral toen Mark hem dood probeerde te meppen tegen de muur en de muur meeveerde als een trampoline, dat beest vervolgens in een sierlijke boog op het bed terecht kwam en daar overheen rende, want de klap was mis en toen verdween. We hadden in Bako van iemand gehoord dat spinnen met een web niet gevaarlijk zijn, want die vangen kleine insekten met hun web. Spinnen zonder web, die uit een holletje komen bijvoorbeeld, die moet je uit je buurt houden. Bij deze wisten we niet waar hij vandaan kwam en je weet het hier maar nooit, dus we hebben hem maar niet voorzichtig opgepakt en buiten gezet (sorry dierenvrienden). Hij heeft de ontmoeting met ons niet overleefd....

Zo zag hij er van dichtbij uit. Die ogen vooral...

Het was net alsof we thuis waren in dat resort. Ze hadden namelijk een hele vijver met schildpadjes!! Iets boller schild alleen dan Draak en Attilla.

Vanaf Sepilok wilden we eigenlijk wat parken in het oosten van Sabah gaan bekijken en met name de turtle islands. Maar alles was alleen toegankelijk via een georganiseerde tour en die werden alleen voor belachelijk hoge prijzen aangeboden. Want ja, als je toch het monopolie hebt...Wij besloten dat we geen 200 euro gaan betalen voor een dag en 1 nacht naar de turtle islands. Dat vinden we het niet waard en misschien kunnen we nog bij het schiereiland van Maleisie wat schildpadden zien.

Een ander park waar we grotten wilden bekijken is overstroomd op dit moment. Maar dat houdt mensen niet tegen om tours aan te bieden. Dan mag je tegen een hoge prijs daar in een bootje naartoe en koffie drinken, want meer kun je niet. Trekken door de jungle gaat niet en dieren zul je ook niet zien, toiletten en slaapplaatsen staan helaas onder water...Hoe aantrekkelijk dat ook klonk, we hebben het toch maar niet gedaan.

We hebben maar een bus terug genomen naar Kota Kinabalu, waar we nu weer in hetzelfde hostel zitten als vorige week, met gratis internet :).

Vanaf hier willen we wat dagtochten maken in de omgeving en nog wat eilandjes bekijken. Op 8 maart zullen we doorvliegen naar Kuala Lumpur.